De tijd tikt verder
Maar voor mij in mijn hart staat het stil
Want er lijkt geen toekomst meer
Een gebroken geheel
Tot vanavond zei je ons,
Maar die “tot” die kwam maar niet
Je liet ons achter in extreem verdriet
Alle toekomstplannen en dromen van de baan,
Alleen nog herinneringen blijven bestaan
Met lachen maar ook de nodige tranen.
Ik zie je ogen in Roos, je glimlach in Mees en je sportiviteit in Quint
Zo geef jij voor altijd iets mee in ieder kind.
Ik probeer echt te genieten van de kleine momenten en dingen,
Maar het is toch vooral het verdriet wat overheerst om dromen die hierdoor kapotgingen
Ik geloof niet in de tijd die alle wonden heelt,
Het is het verdriet wat ons van het onbezorgde gewoon kunnen zijn heeft berooft
Soms ben ik zo boos op je, maar het verdriet overheerst
Het is de traan die nu ons leven beheerst
Iedereen gaat nu verder 8,5 maand verder, maar wij staan stil.
Want ons gezin is niet langer een geheel
Een enorm gat is daar geslagen,
Een rauw verdriet want soms nauwelijks lijkt te dragen.
Ik denk nog steeds veel momenten dit is niet waar,
Je loopt gewoon weer binnen door die deur daar.
Maar de tijd die tikt verder
En je komt maar niet.
Tergend langzaam nooit bij blijdschap maar wel in verdriet.
Dus lig ik wakker en ga terug iedere nacht
Naar al die mooie dingen die je ons hebt gebracht.
Soms is het leven niet eerlijk en een extreem boze droom.
Je had hier nog moeten zijn nu gewoon.