Ik weet niet hoe vaak ik deze vraag al hebt gehad de afgelopen maanden. En heel eerlijk: ik weet het soms ook gewoon niet. Want waar ik het ene moment eigenlijk nergens over wil praten en gewoon wil doen of alles is zoals het altijd was. Wil ik het volgende moment continue praten en stoort het mij als andere mensen doen alsof alles normaal is. Soms wil ik alleen zijn en heel hard huilen en echt niemand zien. Maar als ik dan alleen ben even dan kan ik van de ene moment op het andere denken: ik voel me zo alleen waar is iedereen als ik ze nodig heb.
Wil ik soms de hele tijd over Giel praten, het volgende moment denk ik mag het nu een keer ergens anders overgaan. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Ik was nooit een ster in hulp vragen, maar nu kan ik het simpelweg gewoon niet alleen. Ofwel omdat het teveel is, omdat het verdriet me verlamd of gewoon omdat ik nu eenmaal niet een enorme klusser ben. Zo is het dus al een keer voorgekomen dat ik heel stoer dacht een rekje op te gaan hangen. En onafhankelijk als ik wil zijn dacht ik, zo moeilijk kan dat niet zijn. Ik de boor gezocht in het schuurtje, boortje erin. Waarom doen ze er zoveel in een doos dacht ik nog een seconde. Had wel eens begrepen dat dit te maken had met de verschillende materialen, maar verder dan dat kwam mijn kennis toch niet. Ik heb achtereenvolgens eerst met een houtboor en toen met een metaalboor in een betonnen muur een gat proberen te maken. Anderhalf uur later, was de muur wel een gaatje rijker maar moest ik het toch opgeven want ik kwam niet verder dan een paar millimeter. Het rekje heeft vervolgens weken in de keuken gestaan waarna een lieve buurman vroeg of het wellicht opgehangen moest worden 😊
Hetzelfde met goed bedoelde adviezen en opmerkingen. Waar ik soms denk: shit ik weet het even gewoon allemaal niet meer kan iemand even voor mij denken en beslissen. Kan ik ongeveer een uur later denken. Jezus jongens, ik heb mijn man verloren maar niet mijn verstand. Ik kan zelf ook nog denken.
En ik ben niet de enige in rouw die dit heeft. Ik heb contact met een aantal andere vrouwen die ook hun man hebben verloren en die hebben exact hetzelfde. Kennelijk is het in rouw gewoon lastig wat te doen of te zeggen. Of weduwes zijn inderdaad gewoon een lastig volkje zoals ooit de kop van artikel luidde welke ik las.
Kortom wat ik eigenlijk wil zeggen: ik weet gewoon zelf ook op bepaalde momenten niet wat ik nodig heb. Het is compleet afhankelijk van het moment en hoe ik me voel. Waar ik toch steeds meer ook momenten heb: ik kan het allemaal wel aan. Kan dit ook zomaar omslaan doordat er onverwachte vervelende dingen gebeuren of gewoon omdat het verdriet en gemis mij opeens overvalt. Dat kan zijn in de supermarkt als ik bij de sushi sta, als ik naar werk rij en ik het belletje wat ik altijd deed met Giel mis, een mooi nummer hoor, de echte gezin dingen zoals de buurtbarbecue, koningsdag, feestjes. Mees die afzwemt voor zijn A, Roos die optreedt op school, ik andere vaders samen met hen kinderen zie. Een man die zijn arm om zijn vrouw heen slaat
Een ding weet ik wel, ik heb het nodig dat de mensen om mij heen, de mensen die echt belangrijk voor mij zijn: begrijpen dat verdriet komt en gaat, dat net als je denkt het gaat weer beter het ook weer helemaal mis kan zijn. Dat ze voelen dat dit niets met hen te maken heeft. Dat ik ze enorm dankbaar ben dat ze er gewoon zijn, keer op keer weer hetzelfde verhaal aanhoren, een kopje theezetten, een klusje doen, met me mee huilen, een kaartje of appje sturen, mij en de kinderen uitnodigen om te komen eten. Dat nu ook 8 maanden later het verdriet en het enorm gevoel van gemis maar ook de boosheid mij plotseling nog kan overvallen. En vaak is dan alleen luisteren voldoende, een arm om me heen. Waar veel mensen zeggen; ik heb het gevoel zo weinig te kunnen doen. Wat voor jullie weinig lijkt is voor ons momenteel van enorme waarde.
Dankbaar dat ik echt een flinke groep lieve mensen om mij heen heb die dit snappen inmiddels en hier ook geen oordeel over hebben.