Ik zit hier op de bank een heerlijke kop thee met verse munt en ik denk wat is het nu echt wat ik belangrijk vind in contacten met anderen. Wanneer voel ik mij echt mezelf en wanneer voer ook ik toch gewoon een soort show op voor het grote publiek. Dat klinkt nu ik dit schrijf gelijk of ik een enorme theatershow kan opvoeren. Waarvan iedereen die mij echt kent weet dat dit niet zo is. Als ik verdrietig ben dan zie je dat met alles wat er bij hoort, ik kan enorm uit de bocht vliegen als ik onrecht zie of boos ben, ik kan enorm blij zijn en worden van kleine eenvoudige dingen zoals een grappige opmerking van de kinderen, mooie bloemen, een cappuccino met een boekje in de zon, etentjes met voor mij belangrijke mensen, een goed gesprek dat niet alleen gaat over oppervlakkige dingen maar ook wat mensen nu echt bezig kan houden. Mijn boosheid is vaak verdriet, verdrietig als ik me niet begrepen voel of als mensen met oplossingen komen die ik zelf ook kan bedenken. Terwijl ik eigenlijk gewoon even gehoord wil worden in mijn gevoel of even mijn frustratie kwijt wil zodat ik vervolgens weer genoeg kracht heb om mijn schouders eronder te zetten. Want dat is ook wie ik ben, mijn schouders eronder zetten daar waar andere weglopen of opgeven of gewoon op gaan naar een volgend contact als ze er niet genoeg energie uithalen. Als ik vrolijk ben dan hoor je dat aan de muziek die ik draai, dan kan ik dansen door het huis en straal ik energie uit. Ik ben niet zo in doen alsof (soms heel onhandig) en niet altijd de gemakkelijkste weg, vooral voor mezelf ook.
Ik heb ook graag mensen om mij heen die dat ook met mij durven delen, hun blije maar ook in hun mindere momenten kunnen ze bij mij terecht. En ja tuurlijk ook ik hoor natuurlijk het liefst dat het goed gaat met de mensen waar ik om geef :-)). En net als de meeste mensen zet ik over het algemeen natuurlijk niet een foto van mijn extreem verdrietige momenten op facebook.. Ik zeg natuurlijk maar tegelijkertijd denk ik: waarom doe je dat eigenlijk niet Suus.
Ik denk toch omdat ik net als iedereen gewoon graag wil zien dat het goed gaat en niet wil onderdoen voor anderen. Of wellicht omdat ik ook weet dat als je verdrietig bent even mensen dat nog wel begrijpen maar als het te lang duurt je eigenlijk gewoon een negatieveling of zeurpiet gevonden wordt. Het leven is toch mooi krijg je dan te horen of kijk naar de dingen die je wel hebt. Nou kom op zeg, soms het leven gewoon niet mooi en laten we dat gewoon niet wegmoffelen want daardoor maken we het elkaar een soort van onmogelijk. Want dan denk je altijd, ik ben de enige die ellende heeft. Naar mijn idee zorg dit plaatje wat we met zijn allen in stand houden voor de grootste depressie. Het maar weg relativeren of bagatelliseren van verdrietige of minder leuke momenten.
Maar laat ik eerlijk zijn ook ik hoor natuurlijk zelf ook graag liever verhalen waarom je moet lachen of kijk liever naar blije vrolijke mensen. Maar ik weet inmiddels maar al te goed dat achter heel veel blije vrolijke gezichten op facebook ook een verdrietig verhaal schuilt of dat het allemaal niet zo heel gezellig is als het er altijd uitziet. Hoe vaak vragen mensen jou niet: Hoe gaat het? En wanneer je maar snel genoeg zegt, goed hoor. Krijg je direct er achteraan te horen. Ja ik zie het je ziet er goed uit, afgevallen en zo, lekkere kleur, vrolijke foto’s op facebook. Nu ik het opschrijf bedenk ik, dat ook ik dit vaak genoeg tegen anderen heb gezegd. Terwijl die persoon zich vanbinnen wellicht helemaal niet zo fantastisch voelde. Soms wil je ook overigens ook dat niet aan iedereen laten zien. Want ja het werkt soms ook best om als je het maar heel hard tegen jezelf zegt dat het heel goed met je gaat het ook echt te gaan geloven en voor even werkelijkheid te maken. Uiteindelijk geloof ik hier echter zelf niet in, wat het ook is het moet er een keer uit. Als je je hele leven alles hebt gedaan om andere te pleasen of niet hebt geuit wat je echt voelde, dan komt dat er vroeg of laat uit. Dus ik ben gewoon maar mezelf en daar zitten hele leuke dingen bij en ook wat minder aangename. De mensen die mij waarderen om wie ik echt ben met alles erop en eraan mijn leuke en minder leuke dingen. Ik voel me goed bij mensen die ook in staat zijn zich open te stellen en kwetsbaar op te stellen.
Dus ik beloof wie bij mij zijn verhaal kwijt wil, ik kom vanaf nu niet met een oplossing, ik zal niet zeggen dat het leven echt wel weer mooi gaat worden, dat het allemaal wel meevalt en dat je niet zo negatief moet zijn.
Gewoon even lekker kunnen zeggen hoe je je echt voelt of je verdriet laten zien lucbt mij vaak op. Het geeft mij kracht en energie om daarna ook weer meer van die wel mooie momenten te kunnen genieten, om echt te kunnen leven en lachen. Want mensen die alleen maar zeggen dat ze altijd positief en blij zijn die liegen! Geloof mij we blijven er allemaal minder lang in hangen in verdriet en boosheid als we even gehoord worden zoals we ons voelen. Ik ben daarvan overtuigd. Denk jij er anders over is ook prima overigens en doe vooral waarbij je je goed voelt. En dat is voor iedereen verschillend. Ik ben ik en jij bent jij.