Tegen mijn wil in zit ik ineens van de ene op de andere dag hier ook in. Wat ver van mijn bed was en altijd de pijn van anderen is nu ook van mij. En nog erger dan dat ook van wat je het allerliefste is “mijn kinderen”, mijn familie, vrienden. Niets is eigenlijk erger dan je kinderen zo verschrikkelijk verdrietig te moeten zien. Het maakt je soms machteloos. Want ook ik, ik wil het wegnemen, compenseren, overnemen of wat ook meer. Maar dat gaat niet ….. en ook dat is goed uiteindelijk, niet fijn maar het hoort erbij, helaas
Sinds enige tijd zit ik nu op een site voor jonge weduwes, het blijkt dat er gewoon 6 vrouwen op een dag hun partner verliezen, 6 hier in de Nederland en allemaal gaan ze ieder met hun eigen verhaal en veel overeenkomsten in verdriet en rouw ook echt hun eigen proces door. En waar ik voorheen ook wel eens kon denken die ik leerde kennen en die vertelde dat nu zoveel jaar later het verdriet zo intens nog kon opkomen. Joh kom op: het leven gaat door, je hebt nog zoveel mooie dingen. Blij dat ik dat nooit zo uitgesproken heb, want ja dat is pijnlijk. Want jij weet zelf ook wel op je goede moment dat dat zo is. Maar nu even niet. Rouw moet je verwerken wordt er veel geschreven en gesproken. Onzin rouw verwerk je niet, een koe die verwerkt gras. We willen graag dat mensen rouw verwerken. Want het is namelijk niet fijn om iemand intens verdrietig te zien, dat roept ook pijn en verdriet in jezelf op. Verdriet wellicht om andere dingen zoals verlies van gezondheid, van een baan, een vriendschap, jezelf niet begrijpen of niet begrepen worden. Of angst dat een gebeurtenis die je ooit hebt meegemaakt zich nog eens kan voordoen of dat het iemand die je liefhebt overkomt. Vaak een compleet irrationele angst, maar het is wel wat je voelt en het kan je overvallen en zich uiten in verdriet of boosheid.
Liever zien wij (ik zelf ook overigens) toch iemand blij zijn of vrolijk want dan worden we ook niet geconfronteerd met onze eigen pijn en verdriet. Dan raakt het niet iets aan in ons zelf wat we liever niet meer willen zien of voelen, wat we liever willen vergeten.
Rouw verwerk je niet! Rouw moet je doorleven, je moet er compleet doorheen in de allerpuurste ellende met alle emoties die daarbij horen: boos, verdriet, alleen voelen, eenzaamheid, niet begrepen en soms ook gewoon tranen. Niemand kan dat wegnemen hoe graag je dat ook zou doen voor iemand, het kan niet. Je kan er alleen zijn en luisteren en proberen te denken hoe moeilijk ook: ok dit is nu nog nodig en niet alleen de eerste maanden erna maar ook nog veel later. Rouw en verdriet krijgen wel een plek zodat je door kunt gaan. Maar met het verlies van iemand die je lief had wie dat ook nu was verdwijnt nooit, ook niet na een jaar wat veel mensen dan zeggen. Ik geloof ook heilig dat als je hier niet doorheen gaat, welk verdriet dan ook. Je dit vroeg als laat alsnog gepresenteerd krijgt in wat voor vorm dan ook. Mijn eigen ervaring leert soms zo uit het niets is het dan alsnog daar, soms onherkenbaar maar het komt er wel.
Ben dankbaar dat ik zoveel lieve mensen om mij heen heb die dat voelen en begrijpen familie, vrienden, collega’s en andere mensen die je soms nog niet lang kent maar dat wel begrijpen. Hoor ook dat anderen in vrijwel dezelfde situatie dat soms niet hebben. Je ziet ook dat er mensen zijn die niet met dat verdriet en emotie overweg kunnen, het liever uit de weg gaan en ontwijken of verstoppen. Ik heb de afgelopen maanden geleerd, ook dat is prima. Ze weten niet hoe ze dat moeten doen of ze vinden het simpelweg te moeilijk. En ook dat is goed, we gaan ieder onze eigen weg hierin.