Daar stond ik op het hockeyveld, terwijl iedereen achter de bal aan ging stond ik te dromen en maakte ik tekeningen van de wolken in de lucht. Waarom ziet niemand wat ik zie dacht ik dan en wat rennen ze allemaal onnozel achter die bal aan. Uren lezen, wegdromen in romantische meest idiote fantastische verhalen. Een dromer, , chaoot, beetje onnozel is ze misschien wel, waar is ze met haar gedachten. Dat was wat ik denk opriep. Struikelend over de drempel van de klas omdat ik omhoog keek naar een spinnetje op het plafond. Dat jongetje in de klas wat loop te pesten en boos is, die is vast heel verdrietig. En dat maakte mij ook verdrietig, wat moet die zich eenzaam voelen dacht ik dan. Ik kon dan in de avond bedenken hoe ik wilde helpen, het lot wilde veranderen. Misschien wilde ik wel graag redder zijn.
Het intens voelen op fijne momenten is het meest fantastische gevoel wat je kunt hebben. Alsof je in een droomwereld bent en geloof mij dat kan ik juist bij heel eenvoudige simpele dingen hebben: een goed diepgaand gesprek, een mooie zomerse dag met mijn kinderen en lieve mensen aan het strand, een wijntje met muziek, een vlinder die vlak naast mij neerstrijkt. Alleen zijn er ook heel veel momenten geweest dat de medaille de andere kant opviel voor mij of voor mensen die mij lief zijn.
Dan is dat alles overweldigende gevoel er ook maar dan het verdriet. Het overvalt mij, beangstigend en heftig. Ik wil de pijn en het verdriet van de ander het liefst overnemen, het wegnemen, oplossen. Of het nu van mij is of van de ander, het neemt mij over lijkt wel. Tuurlijk in mijn rationele moment weet ik dat het onzin is. Dat dit er gewoon ook is en dat het vast wel weer goed komt.
De afgelopen jaren waren een enorme rollercoaster van emoties, beide kanten op. Intens geluk en blijdschap over dingen die ik wellicht voorheen als vanzelfsprekend heb ervaren. Maar ook diep verdriet, angst om te verliezen, wie en wat? Mijzelf misschien? Anderen die weggaan en die ik dan nooit meer zie en kan zeggen dat ik van ze hou? In mijn onmacht word ik soms onredelijk boos. Eigenlijk ben ik vooral boos op mezelf op dat moment, waarom heb ik nou gewoon niet eerder gezegd wat mij dwars zat en tegen de juiste persoon.
Liefst zou ik even niet meer voelen. Maar ik weet het is geen optie, dit is wie ik ben ….. dit is Suus. Dat is soms voor anderen ook te heftig en intens en dat snap ik ….