Begrip

Beste ouders en leerkrachten,

Lang heb ik zitten twijfelen of ik dit moest doen of niet. Een brief schrijven aan jullie allen. Waarom dan toch?

Ik merk dat er veel onbegrip en irritatie is over het gedrag van mijn jongste zoon. Ik zie ook dat hij het moeilijk en zwaar heeft. Thuis gaat het steeds een beetje beter met hem, maar op school laat hij ander gedrag zien. Daarnaast vang ik op dat er over hem en ons gesproken wordt, maar direct met mij hierover weinig.

Ik ben mij ervan bewust dat dit gedrag soms weerstand oproept, onrust geeft, en soms ronduit niet kan. Toch hoop ik met deze brief te bereiken dat jullie iets beter kunnen begrijpen waar dit gedrag vandaan komt. Waarom vraag ik dit begrip: Ik weet dat hij eigenlijk een heel lief gevoelig jongetje is. Een jongetje dat heel graag onderdeel wil zijn van de groep, maar die op dit moment slachtoffer is van zijn eigen gedrag en eigenlijk eerder mensen afstoot dan de liefde en vertrouwen krijgt die hij nodig heeft.

Het is voor velen van jullie bekend dat vorig jaar mijn man en de vader van mijn drie lieve kinderen onverwacht is overleden. Als volwassene al niet te begrijpen of te bevatten maar voor een kind de allergrootste nachtmerrie die je kunt bedenken. Niet alleen zijn gemis en verdriet en het enorme gat in ons gezin, maar ook nog eens het verdriet van zijn mama, broer en zus. In ons gezin ervaren we inmiddels ook dat we alle vier anders met de hierbij horende emoties omgaan.

Stel je nu eens voor wat dit doet met een kind? Stel je je eigen kinderen eens voor? Wat als jij of je partner opeens wegvalt? Het enorme verdriet, de wanhoop, stress en angst maar ook boosheid die hierbij komt kijken. Nooit meer leuke dingen kunnen doen met je papa, maar wel iedere dag overal geconfronteerd worden met complete gezinnen, papa’s van andere kinderen die de overblijfbeurt doen, verhalen van andere kinderen die iets met hun papa hebben gedaan of met elkaar op vakantie zijn geweest. Daarnaast ook nog de angst of er misschien wat kan gebeuren met iemand anders uit ons gezin.

Ik vraag jullie niet om ongepast gedrag te accepteren.  Ik vraag jullie wel om begrip en met compassie te kijken naar een kind. Een kind dat het momenteel heel zwaar heeft en dit niet op de juiste manier weet te uiten.

Wat mijn zoon (maar ook de twee andere kinderen) nodig heeft is vertrouwen dat hij ertoe doet en dat zijn gevoel van veiligheid thuis en op school terugkomt. Hij krijgt hiervoor hulp en er zijn zowel door mij als door school verschillende zaken in gang gezet om hem hierbij te helpen, zodat hij weer meer zichzelf kan zijn en voor hem de rust terugkeert en daarmee ook voor andere kinderen en de school. Net als ik willen jullie het beste voor je kind/kinderen.  Dat hij of zij zich veilig en gelukkig voelt niet alleen thuis maar ook op school of de sportclub.

Ongepast zichtbaar gedrag, zoals slaan of treiteren, maar zeker ook ongepast onzichtbaar gedrag, zoals aanhoudend uitdagen of onopvallend dingen zeggen die iemand met verdriet kwetsen, moet bespreekbaar gemaakt worden. Maar ook met de groep als totaal: hoe gaan we met elkaar om en met kinderen die wellicht  verdrietige of heftige dingen hebben meegemaakt.

Ik denk dat hiervoor de eerste stap is dat wij als ouders op een respectvolle begripvolle manier naar elkaar kijken en omgaan. Hoe zorgen wij er samen voor dat de school voor ieder kind een veilige en vertrouwde plek is. Niet praten over, maar met elkaar. Bespreken wat we wel en niet (on)toelaatbaar gedrag vinden en waar de grenzen liggen. Verantwoordelijk en liefdevol voor je eigen kind maar ook voor de groep als geheel.