Maand: september 2017

Eigenlijk zeg ik het tegen iedereen om mij heen.

Vraag om hulp als je het niet redt of als je iets moeilijk vindt

Maar voor mezelf vind ik dat verdomde lastig

Er zit toch ook in mij iets van: kom op laat je niet kennen, gewoon even een stapje harder, wees niet zo’n softie

Ik bijt soms nog liever mijn tong af dan anderen om hulp vragen. Ik wil toch liever dat ze mij zien als die sterke vrouw

Ik weet dat ik het hierdoor onnodig moeilijk maak voor mezelf maar ook voor anderen. En ook dat ik zo niet echt het goede voorbeeld geef naar al die mensen en mijn kinderen waartegen ik zeg: vraag gewoon om hulp, je kan het niet allemaal alleen. Mensen helpen graag. Ik hoor het mij allemaal zeggen.

Maar het voelt gewoon toch een stuk prettiger voor mij om hulp te kunnen bieden en nodig te zijn,

als om hulp te moeten vragen en afhankelijk te zijn van anderen.

Alleen ik word hier de laatste meer en meer met mezelf geconfronteerd, het gaat me allemaal niet alleen lukken.  Sterker nog ik had niet meer overeind gestaan als ik niet al die hulp al had gehad het afgelopen jaar.

Maar oh wat voelt dat als een drempel en oh hoe moeilijk vind ik dit.

Ik kan alleen al voor het vragen of de kinderen met iemand anders van en naar school mee mogen rijden toch behoorlijk lopen piekeren.

Pfff kan ik dit nu weer vragen, vorige week heb ik dat ook al gevraagd aan die persoon en wat als ze nou geen nee durven zeggen terwijl het eigenlijk niet uitkomt ….

Ligt dat aan anderen,

Nee hoor totaal niet, iedereen biedt het aan alle kanten aan.

Het ligt aan mezelf,

Heb dat altijd lastig gevonden.

Ik heb meegekregen dat het goed is om je eigen boontjes te kunnen doppen en daarnaast heb ik altijd een extreem gevoel van onafhankelijk van anderen te willen zijn gehad.

Dan schiet ik vervolgens wel in de stress als het allemaal teveel wordt en er te veel dingen zijn die moeten tegelijkertijd.

Dan kan ik soms een wat ongeleid projectiel in mijn reacties en emoties.

Terwijl ik eigenlijk wil zeggen: het is me allemaal even teveel ik heb hulp nodig

Of ik weet het gewoon allemaal even niet meer.

Pfffff wat zit ik op zo’n moment mezelf in de weg.

Het is acht uur s ‘ochtends en ik kom binnen bij het lab om bloed te prikken.  Haasten met de kinderen want ik wil er op tijd zijn want weet inmiddels als je later bent het mega druk kan zijn. Fijn denk ik als ik binnenloop, ik heb geluk en er zitten maar twee mensen voor mij.  Dus ben vast snel aan de beurt zodat ik gelijk door naar werk kan rijden.

Precies drie kwartier later roept een dame mijn nummer: ha gelukkig einde aan de beurt denk ik. Ben gelijk de 45 minuten wachten kwijt ook weer want ja ik ga geholpen worden nu. Tot mijn grote verbazing word ik samen met nog een heer echter in de volgende wat kleinere wachtkamer geplaatst en krijg ik van dezelfde dame een drie pagina’s tellend formulier in mijn handen gedrukt. “Enquete, intakes, vragenlijstjes versus klanttevredenheid” verder lezen

Verdriet laat zich niet leiden.

Het enige wat je kunt doen is erop rijden

Hoe harder je ertegen vecht,

Je komt alleen nog meer in de put terecht.

Dus soms zet ik dan toch gewoon een brede glimlach op,

Niet omdat ik mij nu echt goed voel, maar gewoon omdat het dan even stil is in mijn kop.

Maar als je dit te lang zo doet gaat het vervolgens nog harder mis,

Want in mijn hart is voor altijd dat enorme gemis

Van al die dingen die voor de meesten van ons heel normaal, soms zelfs saai leken te zijn

Omdat we ons niet realiseerden in het moment hoe die ons rust gaven, die momenten klein.

Die kleine dingen zijn nu voor mij groter dan groots,

Dat heb als je te maken krijgt met de dood.

 

Dus ja, ik zet daarom soms  nu ook mijn masker op,

Zodat andere niet hoeven te zien wat voor chaos het dan eigenlijk is in mijn kop.