Bijzondere ontmoeting

Soms zijn er van die momenten, ontmoetingen die zo bijzonder zijn! Juist op het moment  dat je ze het meest kan gebruiken. Op de plek en met iemand waarvan je het misschien het minst verwacht. Die mensen die zonder dat ze het misschien door hebben zo’n enorm verschil voor je maken dat je er stil van kan worden.

Enkele weken geleden had ik zo’n moment; een extra zware week om verschillende redenen. Een daarvan was Vaderdag, zo’n dag die ik normaal echt wel een leuke gezellige dag vond en waar we thuis met ons gezin ook echt behoorlijk aandacht aan besteden: ontbijtje, leuke verrassingen voor Papa. Alleen dit jaar heb ik het vervloekt.

De enorme aandacht hiervoor op school van de kinderen, overal die afschuwelijk commercials op radio, tv in ieder foldertje. Met prominent op de voorkant: Leuk voor Vaderdag. Maar als je geen vader meer hebt, of overigens precies hetzelfde op Moederdag, geen moeder. Is deze dag zoiets als: zout in een open wond. Maar goed ik en ook de kinderen snappen, de wereld draait gewoon door, er moet geld verdiend worden en heel eerlijk tot vorig jaar stond ik er ook echt geen moment bij stil dat dit voor sommige mensen weleens een niet zo fijne dag kon zijn. Ook op scholen wordt hier niet of nauwelijks bij stil gestaan. Dat er wellicht kinderen zijn die geen vader of moeder meer hebben. Of misschien wel allebei niet meer. Onze maatschappij is toch vooral gericht op “gemiddeld” en “normaal”.  Ik heb mij op deze dagen tot nu ook niet gerealiseerd hoe pijnlijk het kan zijn als je papa, mama of je man of vrouw er niet meer is

Maar goed, ik had bedacht dat we hier hoe dan ook toch bij stil gingen staan. Voor de kinderen goed en voor mij ook. Want ook al is Giel niet meer hier, toch is hij hier. Ieder moment en iedere seconde en daar horen ook nog steeds deze dagen bij. En daarbij komt; ik ben nu eenmaal niet zo goed in: als we het er maar niet over hebben of net doen alsof het er niet is dan voelen we het ook niet

Dus om die reden had ik de dag ervoor samen met Mees plantjes uitgezocht en besloot deze op een bloedhete zondag ochtend samen met de kinderen te gaan planten bij het graf.

Na het ontbijt buiten heb ik de kinderen ieder een tas met plantjes laten pakken en we zijn met de auto naar het graf gereden. Het was echt een heel warme dag, strakblauwe lucht en wij liepen met zijn vieren met ieder iets in zijn hand over het grote pad naar de begraafplaats. Een wat oudere dame op een fiets kwam ons tegemoet (zij was duidelijk van plan net weg te gaan)

Ze kijkt op en kijkt vervolgens naar de tassen met daar overduidelijk de plantjes erin.

He zegt ze alleen: er is geen water, de kraantjes lijken afgesloten. Dat gaat natuurlijk nooit goed met dit weer met die plantjes die jullie zo mooi hebben uitgezocht. Vervolgens zegt ze daadkrachtig tegen de kinderen: pakken jullie alle drie een gieter die bij de kraantjes staan en loop maar met mij mee naar de toiletten. Ik heb een klein waterflesje in mijn tas dan vullen we daarmee bij de toiletten verderop alle gieters, Dan kunnen jullie daarna gewoon alsnog de plantjes in de grond zetten. Een wildvreemde dame die vervolgens een aantal keer heen en weer loopt met de kinderen en volle gieters. Na een kort praatje en een bedankje van mijn kant, fietst ze rustig weg de begraafplaats af.

We kijken haar na met zijn vieren, hoe ze daar weg fiets met haar statige grijze haar. Quinten zegt; mama waar ken jij die mevrouw van. Maar ik ken haar niet, weet nu alleen dat ze Inge heet. Wat een lieve mevrouw zegt Roos. En dat klopt, er zijn nog gelukkig heel veel lieve mensen!

Als ik thuis kom ligt er bij de deur een bos met bloemen, ook weer met een kaartje. Van een lieve hockeyteam genoot met ook weer een kaartje: Vaderdag voor ons een dag als ieder jaar, voor jullie nu voor altijd anders. Jij moet nu vader en moeder zijn voor de kinderen, trots hoe je dat doet. We denken aan jullie. Precies op het goede moment weer, dit geeft kracht

Ruim twee weken later, het is een zondagavond. Geen goede dag, de weekenden vallen mij zwaar vooral met mooi weer. Wanneer wij dan samen met de kinderen gingen borrelen in de tuin, chipje en wijntje erbij, tuin snoeien, vakantie bespreken die er bijna aankomt. Ik hoor overal gelach om ons heen. Maar bij ons wordt er gewoon al 7 maanden een stuk minder gelachen. De kinderen hebben het ook, ik merk het aan ze, ze zijn sneller geïrriteerd naar elkaar. Dus ja wat eerder een filmpje kijken op de tv of tablet is wat mij betreft prima.

Ik besluit even alleen naar het graf te gaan, heb dat nodig.

Weet niet waarom ik dat wil, maar voel een enorm verdriet en wil even weg hier. Misschien even met Giel praten, even bij hem zitten, alleen zijn …. Ik weet het eigenlijk niet. Ik ga er heen als ik intens verdrietig ben, gewoon even daar zitten op de stenen grond voor het graf.

Eigenlijk altijd ik als ik daar kom is er wel ergens nog iemand. Maar nu … zondagavond is het rond 19:30 is het stil en verlaten. Normaal kan ik mij daar soms ook wel goed bij voelen, maar nu valt het mij extra zwaar. Als ik net zit bij het graf met een radler (ja, echt wel erg maar die heb ik meegenomen). Wij hielden er allebei van op een warme dag en wat kan mij het schelen wat mensen denken als ze mij zien). Hoor ik door mijn tranen heen, het zachte geratel van een kettingkast van een fiets. Ik kijk op en wie staat er voor mij?

De dame die ons hielp op Vaderdag met het water, haar fiets in de ene hand en in de andere een pakketje.

Wat een toeval zegt ze dat je hier nu net bent, mag ik naast je komen zitten? Ik knik en ze komt in kleermakerszit naast mij zitten. Zegt niets over het radler biertje in mijn hand. Geen oordeel of vragen. Ze is er gewoon en zegt: een extra moeilijke dag zo te zien vandaag.

Ik kwam hier namelijk iets achterlaten voor jou en de kinderen. Jullie hebben zo’n onuitwisbare indruk op mij gemaakt op vaderdag. Weet je nog zegt ze: er was geen water.

Ja hoor dat weet ik nog, ik herkende haar direct. Ze geeft mij het zorgvuldig ingepakte pakje in doorzichtig plastic. Ik wilde dit hier neerleggen in de hoop dat jullie het zouden vinden de eerstvolgende keer dat jullie hier zouden komen… In het pakje zit een mosgroen klein gietertje, schepje en harkje en plantenbak met daarbij een envelop met een kaartje. Zodat de kinderen zelf kunnen zorgen dat het er hier altijd zo mooi uitziet.

Op het kaartje staat het volgende: ik heb jullie hier op Vaderdag ontmoet, er was geen water.

Voor jullie een verdrietige plek, een kleinigheid om hier samen voor te zorgen, ik wens jullie heel veel kracht en sterkte samen. Wat ben jij een geweldige lieve moeder. Groeten Inge

Je man is hier en kijkt naar beneden en is trots op je, hoe je dit doet met de kinderen. Wees niet boos op hem, al begrijpt hij en ook ik dit wel. Hij wilde dit niet, er is iets niet goed gegaan in zijn hoofd.

Door mijn tranen heen moet ik lachen, wat is dit lief.

Nadat wij nog een tijdje daar samen hebben gezeten en gepraat, stapt ze op de fiets en rijdt weg om nog even langs het graf van een vroegere cliënt van haar te gaan (ze werkt in de verzorging). Ze geeft mij haar adres want ze woont hier in de buurt. Als ik ooit haar hulp kan gebruiken of gewoon eens wil praten, kom dan langs.

Ik ben hier stil van, toen maar nu zoveel weken later nog steeds. Wat een bijzondere ontmoeting. Ze heeft mij geraakt deze mevrouw.